Wp/grc/Ὀδύσσεια

Ἡ τοῦ μύθου ἀρχή.

Ἡ Ὀδύσσεια ἡ διὰ 700 π.Χ. γεγραμμένη ὑπὸ τοῦ Ὁμήρου πέφυκεν ὁ τοῦ Ὀδυσσέως νόστου μῦθος.

Τὸ Κεφάλαιον

Τοῦ μὲν Ὀδυσσέως Ἴλιονδε ἀπιόντος τυτθὸς δὲ ὁ υἱὸς Τηλέμαχος. Τοῦ δὲ τῆς Ὀδυσσείας ἀρχῆς δεκάτην ἔτην τῆς Τροίας ἁλώσεως ὁ Τηλέμαχος ἔτη γεγονὼς εἴκοσι μετέχει τὸν τοῦ πατρός οἶκον τὸν Ἰθάκησι ἑστώτα τὲ τῆς μητρός καὶ τῶν λαβρῶν ἑκατὸν καὶ ὀκτὼ μνηστήρων τῶν αὐτῶν, ὣν ὁ τέλος τὸ πείθειν τὴν Πηνελόπην Ὀδυσσέως ἀφάντου γαμεῖν.

Ἡ Τηλεμαχία

Ἐν δὲ τούτῳ τοῦ Ποσειδῶνος τοῦ ἐχρῶς διατεθέωτος πρὸς τὸν Ὀδυσσέα ἀπόντος Ὀλύμπου ἡ Ἀθηνᾶ ἡ τὸν Λαέρτον σῳζοῦσα σὺν Διὶ διαλέγεται τὴν μοῖραν. Ἔπειτα δὴ ἡ Παλλάς ἡ ἐνσκευαζομένη τῷ Μέντῃ προσιοῦσα τὸν Τηλέμαχον ἐπάγει ὡς ζητήσων λόγον τοῦ πατρός, τοῦ δὲ ξενιζόντος προσορῶσί τε τοῦς μνηστήρας τοὺς πρὸς τὸ θόρυβον δειπνοῦντας καὶ τὸν ἀοιδὸν Φήμιον τὸν ῥαψωδόντα. Ἡ μὲν Πηνελόπη ἀντιλέγει ἀοιδὴν τῶν ἀπονοστῶν ἀπὸ τῆς Τροίας, τὴν γὰρ μιμνῄσκει τοῦ ἀνδρὸς, Τηλέμαχος δὲ οὐκ ἐθέλει τὰς ἀντιλογίας.

Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ ὁ Τηλέμαχος ἐκκλησιάζας τῶν Ἰθάκων αἰτεῖ ναῦν αὐτοῖς ἀνδράσιν. Συγγιγνόμενος οῦν τῇ Ἀθηνᾷ τῇ ἤδη ἐνσκευαζομένῃ τῷ Μετώρι ἀπέρχεται πρὸς τὴν ἤπειρον ἐν ᾗ ὁ τοῦ Νέστορος τοῦ τῶν Τροίησι μαχεσάντων αἰδοιοτάτου οἶκος ὁ εἰς τὸν Πύλον ἑστώς, ὅθεν τοίνυν διὰ τῆς χώρας συγγιγνόμενος τῷ Νέστορι προσιππεύει πρὸς τὴν Σπάρτην οὗ οἰκεῖ τε ὁ Μενέλαος καὶ ἡ Ἑλένη οἱ συναλλασσάντες. Ὁ δὲ Ἀτρείδου λέγει ὅτι μετὰ μακρόν τινα διὰ τοῦ Αἰγύπτου ὅδον σὺν τῇ γυναικὶ ἀφίκοντο εἰς τὴν Ἑλένην. Ἐκεῖ γὰρ ἐν Φάρῳ γε τοῦ Πρωτέως τοῦ τῆς θαλάσσης θεοῦ τοῦ πάλαι συντυχάνας ὁ δὲ εἶπε ὅτι ἡ αἰνιγματώδης Καλυψὼ δεῖ τὸν Ὀδυσσέα. Πρὸς δὲ τούτοις Τηλέμαχος μανθάνει περὶ τῶν γεγενημένων τοῦ Ἀγαμέμνονος τοῦ Μυκήνης τε καὶ τῶν Τροίασι Ἑλλήνων βασιλεύς. Τὸν γὰρ νοστοῦντα ἡ γυνὴ Κλυταιμνήστρα σὺν τῲ ἐραστῇ Αἰγίσθῳ ἐφόνευσε.

Τὰ τοῦ Ὀδυσσέως πόρου

Ἐν δὲ τούτῳ ὁ Ὀδυσσεύς ὁ πολλάς τόλμημας περιπόλησας ἑπτὰ ἔτη ἐνῳκηκε ἐν τῇ Ὠγυγίᾳ, ἡ γὰρ Καλυψὼ καταδέδεκε ἵνα ἐρατὴς ᾖ. Ὁ δὲ Ἑρμῆς πείθει τὴν Ἄτλαντος ὡς καταλυοῦσα. Σχεδίας οὖν ποιησάμενης ναυαγούσης ὁ Ὀδυσσεὺς ὁ γυμνὸς καὶ ἀπειρηκὼς εἰς τὴν τῆς Σχερίης ἀκτὴ νεῖ τε καὶ εἰς ὕπνον πέσει. Τῇ δὲ ὑστεραίᾳ, ὕπο τοῦ κόρων τίνων γελὼ ἐγειράμενος ἐφορᾷ τὴν Ναυσικάαν σὺν ταῖς θεραπαίναις πρὸς τὴν ἀκτὴν προσελθομένην ὡς ἐσθήτας πλυνοῦσαν. Τοῦ γὰρ βοήθειαν ἀπαιτομένου, ἡ οῦν παραινεῖ ξένια τῶν γεννησάντων (οἵ Ἀλκίνοός τε καὶ Ἀρετὴ ὀνομαστοί) ζητεῖν.

Πρῶτον μὲν τοῦ Ὀδυσσέως δεκόμενου τὸ ὄνομα οὐκ αἰτοῦσιν. Οὐ γὰρ ὀλίγας ἡμέρας σὺν τῷ Ἀλκινόῳ συνκαταλύων τε ἀγωνίζεται πρὸς γυμνικόν τινα καὶ ἀκούει τὸν τυφλὸν ἀοιδὸν Δημοδόκον τὸν διπλῇ ἀείδοντα. Ὁ μὲν πρῶτος τῶν ἔπων πεφύκε περὶ τε τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τοῦ Ἀχιλλέως ἔρεως, ὁ δὲ δεύτερος μῦθός τις γελοῖος περὶ ἐρωτικῆς τινος συντυχίας τοῦ Ἄρεως τε καὶ τῆς Ἀφροδίτης. Τέλος δὲ ὁ Ὀδυσσεύς τὸν Δημοδόκον ἀξιοῖ ἀείδειν τὸν τοῦ ἵππου ξεστοῦ μῦθον (ὁ γὰρ Ὀδυσσεύς συνπαρεσκεύαζε τὸν ἵππον τὸν ξυλίνον ἐν ᾧ Ἀχαιοί τινες ἐκρύψαντο ὅπως Ἰλίον εἰσβάλοιεν). Ἐπειδὴ ταῦτα μιμνήσκων οὐχ οἷος ἦν ἀναπαύειν, τέλος δὲ ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομα. Ἄρχει οὖν τὸν μῦθον τὸν θαυμάσιον τοῦ Τροίαθεν νόστου.

Ἁρπάξαντoς δὲ τὸν Ἴσμαρον (πόλις γάρ τις ἤν εἰς τῆν τῶν Κικόνων χώραν ἑστώσα), ὁ Ὀδυσσεὺς χειμασθεὶς αὐταῖς ταῖς ναυσὶ προσέλθών τε τοὺς Λωτοφάγους καταλάμβεται ὑπὸ τοῦ Κυκλώπος τοῦ Ποσειδῶνος (Πολύφημος ὀνομαζομένος). Οὗτος μὲν γὰρ ἐφεῦρων τοὺς τοῦ Ὀδυσσέως ἑταῖρους διαφοροῦντας τὸν τυρόν τε καὶ κατείργων ἐν τῷ ἄντῳ πέτρᾳ μεγάλῃ αὐτοὺς ἤσθιε, ὅτε δὲ ὁ Ὀδυσσεὺς μιμνησκόμενος τὸν οἶνον τόν μοι ὑπο ἱερέως Ἀπόλλωνος δεδόμενον παρέσχε τῳ Κυκλώπῳ τῳ τοῦτον ἄκρατον καταπίοντι εὐτὺς εἰς ὕπνον ἔπεσε.